En ze
leefden nog lang en gelukkig!
Korleon en
Nel. 15 jaar lang duurde dat sprookje al. En vanaf vandaag zou dat dus nog lang
en gelukkig verder duren. Dagen…weken…maanden waren ze in de weer geweest om
van deze dag dé dag van hun leven te maken. Geen van beiden had stil gezeten en
geen van beiden had ook maar één detail over het hoofd gezien. Nel zorgde voor something old, Korleon droeg someting blue, Nel had dan weer something borrowed en - vervelend maar
wel waar - Korleon had een silver sixpence
in his shoe.
Ook voor de
rest van de dag was alles geregeld zoals het moest. Precies zoals ze het altijd
gepland hadden. Iedereen die ze erbij wilden, waren uitgenodigd. Voor de
receptie waren er notedopjes gevuld met de meest verfijnde hapjes, verzorgd
door Bolle Bertus, de beste cateraar van het bos en omstreken. Eikenootjestaart
en witte servietten voor het avondfeest en Nel koos de meest romantische
openingsdans.
De hele weg
van hun nest naar de holle boom hadden ze afgelegd met het rattenspan van Rinus
Rat en zijn vrienden. Precies zoals ze het altijd al voor ogen hadden. Hun
getuigen waren present en burgemeester Heldorp stond paraat. Hun kinderen gedroegen
zich als echte bruidsjongens, perfect afgeborsteld.
En daar
stonden ze dan…te wachten. Op elkaars ja-woord. Nel staarde nerveus naar de
ingang. Als er niet snel een paar gasten kwamen opdagen zou die holle boom wel
héél hol klinken…Korleon wroette met zijn voet de cent een beetje meer onder
zijn pootje vandaan. Wat zat dat toch lastig! De eerste gast kwam binnen; Boris
de bever. Gevolgd door Zelma de zwaan en Hugo haan. Nog maar pas hadden ze
Korleon en Nel begroet of de halve dierenwereld meldde zich aan. Ook weer
precies zoals Nel en Korleon het in gedachte hadden.
En nu
iedereen er was kuchtte de burgemeester. Het was zover. De burgemeester begroette
het koppel en iedereen die aanwezig was en sprak over trouw, over goede en
kwade dagen, over rechten en plichten, zowel voor man als voor vrouw. Hij
vertelde Korleon en Nel hoe verheugd hij was dat hij hen in de echt mocht
verbinden en dat hij nog nooit zo’n mooi koppel had gezien. Nel en Korleon
straalden, allebei. Tot op dat ene moment.
‘Nel, neem
jij Korleon, al jaren jouw partner, dikke vriend en ijverig kameraadje tot jouw
echtgenoot?’ ‘ Ja dat wil ik,’ antwoordde Nel vastbesloten.
‘Korleon,
neem jij Nel, jouw steun en toeverlaat, jouw rechterhand, of jouw linker als
dat je beter uitkomt, tot jouw vrouw? ‘Ja, absoluut en zonder tegenspartelen,’
lachte Korleon naar Nel.
‘Dan zijn
jullie nu man en vrouw!...euh waar zijn die ringen?’
Nels
pluimstaart viel slap naast zich neer, terwijl haar ogen wegdraaiden.
Korleon
probeerde de situatie nog recht te trekken, nam Nel in zijn armen en riep naar
de burgemeester:’Moet u nu niet zeggen; u mag de bruid kussen!?’. Waarop hij
Nel innig kuste tot groot gejuich van de massa achter hen. De burgemeester was
een beetje van zijn melk en stotterde: ‘jaja, maar, die …euh ringen. Dat is
toch ook een teken van…euh…’
Korleon en
Nel waren nog steeds in elkaars armen en blikken verstrengeld. Op de een of de
andere bizarre manier wisten ze ook nog hun twee bruidsjongens bij hen te
trekken, terwijl ze alle tradities blauw en oud van zich afschudden. Het hele
gezin glimlachte breed.
‘Lieve
burgemeester,’ sprak Kornel vinnig terwijl Nel hem vlotjes aanvulde:’ Wat is
het nut van zo’n twee ronde dingetjes zonder betekenis….’
‘Als je al
twee kinderen, 15 schone jaren en elkaars hebben en houwen in je hart hebt
gegrift.’
Met die
woorden begon dus de rest van hun leven,onder luid gejubel van iedereen daar
aanwezig. Korleon en Nel leefden nog lang en gelukkig!V
Geen opmerkingen:
Een reactie posten