VERKOCHT
Gigi en Jojo liepen alle dagen zomaar wat rond. Gigi was altijd vrolijk en blij. Ze vertelde vaak honderduit en alsof dat nog niet genoeg was kon ze alles nog eens vertellen in alle talen van de hele wereld! Jojo was misschien wat stiller, maar niet minder vrolijk! Hij nam Gigi altijd mee op zijn dolle avonturen. En elke dag toverde Gigi heerlijke maaltijden op tafel. Daar kon Jojo dan van smullen. Zo ging dat elke dag en ze amuseerden zich wel, maar wisten niet goed waar ze mee bezig waren. Het leek wel of ze elke dag op zoek gingen. Naar iets. Niet dat ze zich verveelden. Nee hoor, ze zaten nooit stil. Soms liepen ze hard, dan weer zacht, soms liepen ze hoog, zomaar ergens op, dan liepen ze weer laag, ergens diep in een holletje… Ja, ze waren best wel gelukkig, maar dus altijd op zoek. ‘Waar gaan we naartoe,’ vroeg Gigi dan. ‘Ow, naar daar en dan weer terug,’ antwoordde Jojo dan en wees zomaar willekeurig voor zich uit. En dat deden ze dan. Maar daar vonden ze dan niets en dan keerden ze maar weer terug. Op een dag stelde Gigi weer die vraag en Jojo wees weer willekeurig met zijn vinger zomaar ergens heen. Maar dit keer keek Gigi in die richting en zag tot haar grote verbazing dat wat ze misschien al die tijd hadden gezocht. Daar in het gras, op een paar meter van hen verwijderd, zat een jongetje. Zomaar voor zich uit te staren, alsof hij niets om handen had. Het leek wel of hij gewoon op iets zat te wachten. Gigi porde Jojo en liep op een drafje naar het jongetje in het gras. ‘Hallo,’ zei Gigi voorzichtig. ‘Hoi,’ zei het jongetje zonder te verpinken. Het verbaasde hem niet dat iemand hem aansprak en het interesseerde hem precies niet zo. ‘Alles ok?,’ vroeg Jojo. ‘Pff,’ zuchtte het jongetje in het gras,’ik verveel me hier dood. Mama en papa vinden me nog te klein om overal naar toe te gaan. Ik mag niet van de tuin af en ik wil zo graag eens wat meer zien. ’k Zou de wereld willen ontdekken!’ ‘ach is het dat maar?’ glimlachte Jojo. De jongen reageerde hier zelfs niet op. ‘en als je nu eens niet alleen op pad zou gaan?,’ vroeg Jojo en wachtte op een reactie van het jongetje. ‘ bwah, dan zal dat wel mogen waarschijnlijk,’ zuchtte het jongetje. ‘Op wat wacht je dan?’ riep Jojo en sprong recht. Gigi keek verbaasd, maar stond paraat. ‘Ik weet niet,’ zei het jongetje een beetje lusteloos en begreep niet waar de twee naartoe wilden. ‘Hey, makker, wij nemen je toch gewoon mee!’ Het jongetje in het gras fleurde helemaal op en een stralende glimlach sierde zijn lipjes. Ze wilden net vertrekken, toen Gigi de twee kerels tegenhield. ‘Jongens, de ouders…ze moeten iets weten,’ zei ze ongerust. Dus schreven ze een papiertje waarop stond: braaf, op avontuur, elke dag goed eten, niet erg, heel fijn, grote jongen, met gigi en jojo, kus!
Sinds die dag nemen ze het jongetje mee op avontuur. Waar ze naartoe trekken, dat doet er niet zo veel toe. Als ze maar samen zijn, samen spelen, samen lachen, samen rennen, samen springen en ook veel samen eten! V
Geen opmerkingen:
Een reactie posten