Schjoebke - speciaal voor Nele

VERKOCHT 

Schjoebke fladderde altijd vrolijk rond. En nieuwsgierig als ze was, kon geen enkel hoekje of kantje aan haar nieuwsgierigheid ontkomen. Ze wist alles, altijd van overal en iedereen. Maar op een avond dwarrelde ze toevallig de kamer binnen van Mallemeid. Dat ze dit plekje altijd al over het hoofd gezien had, daar kon ze niet bij. Haar piepkleine mondje viel open van verbazing. Zo’n gezellig plekje met allemaal leuke spulletjes, klein en groot knutselwerk, toffe posters. De hele kamer was een groot knutselwerk. Schjoebke fladderde stilletjes rond en bekeek alles heel aandachtig. Toen zag op het bed, lekker onder de wol, Mallemeid. Die was duidelijk ver weg in dromenland. Schjoebke fladderde tot vlak voor het snurkende neusje…en werd telkens een beetje weggeblazen als Mallemeid uitademde. Schjoebke was het mooie gezichtje nog aan het bestuderen, toen plots Mallemeid één oog opende. Schjoebke schrok er zo erg van dat ze zich snel achter een van de toffe prulletjes verstopte. Mallemeid sprong uit haar bed en in één, twee drie had ze Schjoebke bij haar vleugeltjes te pakken. ‘Wat een gek beestje ben jij!’, fluisterde Mallemeid en bestudeerde Schjoebke langs alle kanten. Mallemeid was immers net zo nieuwsgierig als Schjoebke. Voorzichtig zette Mallemeid Schjoebke neer. ‘Wel vertel eens, welk geheimzinnig ding zit er hier voor mij?’ vroeg Mallemeid. Nog voor Schjoebke iets kon zeggen, opende de bloem op haar hoofdje zich helemaal. ‘Wat is dat nu weer?’ riep Mallemeid verbaasd. ‘Da’s niet erg,’ zei Schjoebke zacht. ‘Ik ben Schjoebke, gewoon maar een fladderding. Maar mijn bloempje hier,’ en ze wees naar de bloem op haar hoofd, ’opent zich voor alles wat met geheimpjes te maken heeft en reageert dus gewoon op jouw vraag. Als je wil, mag je er een geheimpje in stoppen, of vertellen…daar zit het veilig en niemand komt het ooit te weten!’ Mallemeid keek Schjoebke een beetje wantrouwig aan: ‘Kan ik echt alles in jouw bloempje fluisteren?’ ‘ Wensen, geheimen, lachjes, traantjes, groot, klein….ALLES, echt alles,’ glimlachte Schjoebke. Mallemeid grabbelde enthousiast Schjoebke vast en vroeg: ’Heb je dan even? Want ik heb wel wat geheimpjes te delen.’ Dat laatste was nog niet uitgesproken of  de bloem opende zich al. En toen waren ze vertrokken, Mallemeid en Schjoebke. Voor de rest van de nacht zaten ze geheimpjes te delen, goed te verbergen, grote en kleine. En ze hielden pas op als de eerste zonnestraal de kamer oplichtte. De twee nieuwe vriendjes vielen opgelucht, maar moe op het bed. Mallemeid knutselde, voor ze in slaap viel, nog gauw een gezellig hoekje, met een gezellig bedje en een gezellig dekentje in haar gezellige kamer, allemaal voor Schjoebke. En sindsdien delen die twee groot en klein plezier en soms ook verdriet, maar altijd alles in het grootste geheim! V