Cactus griezel

“Hij is van een zeer zeldzame soort, ja ja, en geen enkel stekeltje…zacht he”. De Cactusclub van Madame Jeanne was vol bewondering. Daar stond hij dan. Hij deed zo zijn best om er beestachtig slecht uit te zien. En nog altijd werd hij geaaid. “Grrrr,” dacht hij en lachte zijn tanden bloot. Maar daar zagen madame Jeanne en haar vriendinnen niets van. “Toch opmerkelijk hoe blind de liefde kon zijn,” bedacht Cactus Griezeltje. Madame Jeanne had Cactus Griezeltje gevonden in het tuincentrum. Ze had keuze tussen velen, maar haar oog viel meteen op hem. Ze vond hem zo fantastisch en blijkbaar was hij uniek in zijn soort. Dat tot daar aan toe, maar hij wou lelijk, kwaad en hard zijn. Daarom trok hij, iedere keer als iemand hem bekeek, het lelijkste gezicht dat hij maar kon. Alleen, hoe lelijker zijn gezicht, hoe schattiger de bewonderaars hem vonden… Tot overmaat van ramp was er die ene ochtend. Cactus Griezeltje was nog ver in dromenland toen hij door een felle flits werd gewekt. Madame Jeanne trok foto’s van hem en de cactusclub was al aanwezig…op dit vroege uur? De ene staarde met een loupe naar Griezeltjes voorhoofd. De ander mompelde iets in de aard van ‘prachtig’. Nog een ander stond met de mond open gewoon te staren. En madame Jeanne bekeek hem met tranen in de ogen! Wat was hier aan de hand? Later op de dag nam madame jeanne hem weg van de vensterbank, stak hem in een kartonnen doos en ging er mee op pad. Hij ging mee in de auto, werd uit de auto gedragen, werd een zaal binnengebracht. De doos werd neergezet. Door de luidsprekers klonk:”Dames en heren van de Nationale Cactusclub, uw aandacht voor de bloem van het jaar!” De doos werd geopend en Madame Jeanne haalde Griezel eruit. Hij werd omringd door allemaal bewonderaars. “Wat een prachtige bloem, zo mooi”. Daar gingen we weer, dacht hij, hoe knap moet ik er toch wel niet uitzien, dacht Griezeltje. Hij panikeerde! “Nu is het genoeg!” riep hij zo hard hij kon. De omstaanders werden allemaal stil. Madame Jeanne haar mond viel open van verbazing. Het harde roepen had blijkbaar zijn effect. “Jij praat?,” stamelde madame Jeanne. “Natuurlijk kan ik praten, wat dacht je,” zei Griezeltje. Nu hij iedereens aandacht had, wou hij ervan profiteren: “Ik ben Griezeltje en ik zou graag hebben dat je me zo behandelt!” Terwijl liet hij zijn tanden weer zien.“ow,” mompelde madame Jeanne, die ondertussen bleek wegtrok. “Je wilde me niet horen, je zag me maar voor wie je wou dat ik was, maar ik ben LELIJK en GRIEZELIG!...Niet?,” vroeg Griezel terwijl hij naar de mensen rondom hem keek. Iedereen deinsde achteruit, dat zei genoeg. Madame Jeanne zuchtte, maar haar ogen glansden alweer van trots: “Wel Griezeltje, als het zo zit.” En ze nam Griezeltje op haar hand en riep: “Zie hier, de meest griezelige cactus allertijden! Cactus Griezeltje.” Sinds die dag staat Griezeltje te pronken op de vensterbank van Madame Jeanne, zonder bloem, met een griezelige greins waar voorbijgangers in een kringetje omlopen.V