Lola stuitert - speciaal voor Lisa

VERKOCHT

Lola dartelde altijd vrolijk door het bos. En iedere keer dartelden er een heleboel diertjes met haar mee. Eekhoorntjes, muizen, vogeltjes, af en toe een hertje, konijntjes…Maar op een dag huppelde Lola weer door het bos en was er geen diertje te bespeuren. Lola riep naar iedereen, maar geen enkel diertje liet zich zien. ‘We konden niet slapen en zijn moe,’ hoorde ze fluisteren van onder een blaadje. Lola ging dichterbij en vond een klein muisje met kleine oogjes van vermoeidheid. Een beetje verderop zag ze de eekhoorntjes samen liggen slapen en nog wat verder de konijntjes en zo vond ze uiteindelijk al haar dierevriendjes al slapend. ‘Wat is er gebeurd?,’ vroeg Lola. ‘De maan is uit en wij zijn bang in  het pikkedonker. Niemand kan slapen,’ geeuwde het muisje. ‘Ach jullie moeten toch niet bang zijn, ik kom jullie straks wel onderstoppen,’ beloofde Lola en zo gezegd, zo gedaan. Bij het vallen van de avond trok Lola naar het bos, riep alle dieren en iedereen nestelde zich gezellig rond haar.  Lola zong het mooiste slaapliedje ter wereld en alle dieren lagen muisstil te luisteren. Lola liet hen stilletjes achter in het bos en kroop zelf onder de wol.  De volgende ochtende huppelde ze vrolijk naar het bos. Maar weer kwam er geen enkel diertje tevoorschijn, of toch, kleine muis kwam al geeuwend van onder de blaadjes gekropen. ‘Het lukte goed met jouw liedje, tot het echt helemaal donker was…de maan was nog steeds uit en de donkerte is te donker!’ Lola beloofde dat ze die avond terugkwam en belofte maakt schuld, dus die avond zat Lola er weer met dieren rondom haar. Omdat het liedje niet echt werkte, danste Lola nu de diertjes in slaap. En weer verliet ze stilletjes de diertjes om zelf ook in haar bedje te kruipen. De volgende ochtend kreeg ze van het muisje weer hetzelfde verhaal. De donkere nacht was te donker. Die avond besloot Lola echt actie te ondernemen en kwam zoals ze had beloofd, weer naar de dieren in het bos. Maar dit keer had ze haar springbal bij. ‘Ga je ons daarmee in slaap krijgen, Lola?,’vroegen de dieren verbaasd. ‘Wees maar zeker dat jullie vannacht goed gaan slapen en dat het niet meer te donker zal zijn!,’riep Lola blij. Ze kroop op haar springbal en begon te springen. Hoger en hoger en nog hoger en altijd maar hoger. Soms duurde het zelfs een paar minuten tegen dat ze weer neer kwam op de grond. Telkens sprong ze en vloog ze de lucht in en werd ze steeds kleiner en kleiner.Alle dieren vroegen zich af wat daar het nut van was. Tot die ene allerhoogste sprong. Lola vloog zo hoog dat ze niet meer te zien was, maar plots werd de maan terug aangeknipt en een paar minuten later, kwam Lola tegen de grond gestuiterd en stapte ze van haar springbal. ‘Zo lieve vriendjes, ik wens jullie een zalige nacht toe!’ Ze plofte neer op de grond, geeuwde even en sloot haar oogjes. Tevreden kropen alle diertjes dicht tegen haar aan en in de maneschijn viel iedereen in een diepe slaap. V