Het land van de Tierlantijntjes lag ver voorbij de verste bossen en weiden. Geen mens was er ooit geweest. Tierlantijntjes waren vrolijke wezentjes en deden elkaar nooit kwaad. De wereld van de Tierlantijntjes was perfect, behalve de koning. Een paar jaar geleden was de koning zijn geliefde vrouw verloren en had hij veel verdriet. Zoveel verdriet dat hij het niet kon verdragen dat men elkaar liefhad en kusjes gaf. Geen kusjes op de wang, geen handkusje, niets van dat alles, of de koning begon hartverscheurend te huilen.Kissiemissie was een klein Tierlantijntje. Ze was altijd zo gelukkig en zag iedereen rondom haar zoooooo graag, dat ze hen helemaal onder de kusjes zou willen zetten. Alleen mocht dat dus niet van de koning. En toch kon Kissiemissie het niet laten om kusjes te werpen…Maar daar had ze iets heel slim op gevonden…Telkens ze iemand een kusje wou geven, gaf ze stiekem een kusje in haar hand en stopte die kus onder haar hoedje. Het hoedje ging nooit van haar hoofd af. Er zaten al een heleboel kusjes onder die hoed, en die mochten absoluut niet ontsnappen. Kissiemissie wandelde elke dag. En elke dag een beetje verder. Op een dag was Kissiemissie aan het wandelen gegaan en zonder er erg in te hebben was ze héél ver weg. Ze was te hard bezig met liedjes zingen en wandelde steeds maar verder en verder…tot ze merkte dat ze tussen allemaal voeten en benen door liep. Kissiemissie stond midden in de mensenwereld, in een park. Gelukkig was ieder voor zich bezig en had niemand Kissiemissie opgemerkt. Of toch, één iemand had haar wel gezien. Kissiemissie werd plots van de grond geplukt, door twee handjes bijna platgeknepen en overweldigd door kusjes…’Mag niet, mag niet!,’ riep Kissiemissie, maar de kleine kusser wist van geen ophouden.‘Hoe kan ik zo’n lief klein ding niet kussen, je bent zo lief als mijn mama!’, riep de kleine meid, die gewoon verder ging met kusjes geven. ‘Ik ben trouwens Ileana’ ‘Hoi, Kissiemissie is mijn naam.’ ‘Wow, dat is een toffe naam, en waarom mag ik niet kussen?’Kissiemissie deed haar verhaal. Over de koning en zijn verdriet. En over de kusjes onder haar hoed.‘Hey, maar hier mag je kussen zoveel je wil! En veel mensen kunnen de kusjes goed gebruiken’, zei Ileana. ‘Echt waar?’, vroeg Kissiemissie verbaasd. ‘Ja, kijk maar eens naar al die grote mensen. Ze zien er niet echt gelukkig uit, he. Grote mensen hebben altijd zorgen. Ze kijken allemaal nors naar de grond en weten niet eens wat er vlak naast hen gebeurt,’ vertelde Ileana. Toen kreeg Kissiemissie een geweldig idee. Voorzichtig hefte ze haar hoedje op en de duizenden kusjes die ze jaren onder haar hoed verzameld had, kwamen stuk voor stuk tevoorschijn. Niemand kon er aan ontsnappen, iedereen kreeg een kusje. Sommigen, waar nodig, zelfs twee! Iedereen ging door het dolle heen en begon te glunderen. Mensen keken op, omhelsden elkaar en gingen breedglimlachend weer verder. Kissiemissie en Ileana spraken sindsdien elke dag af, in het park, om kusjes uit te delen. Van heinde en ver zakten mensen af naar het park om kusjes te krijgen…en te geven.V
Geen opmerkingen:
Een reactie posten