Olifant druipneus

Elke keer opnieuw werd hij zenuwachtig. Het overviel hem net voor hij op moest. Dan begon hij niet te trillen of stond hij ook niet aan de grond genageld. Nee, die zenuwen kropen allemaal naar zijn slurf en zorgden daar voor een vreselijke jeuk, zodat hij met de grootste moeite van de wereld een nies maar net kon onderdrukken.
Tot die ene avond…de tent zat helemaal vol, de directeur en alle andere circusartiesten waren in hun nopjes. De leeuw had nog nooit zo hard gebulderd, de trapezes nog nooit zo zwierig door de lucht gevlogen en het konijn nog nooit zo hoog uit de hoed gesprongen. Toen was het de beurt aan Olifant. Hij stond klaar, zoals hij nu al zeven jaar elke avond klaar stond. Trompettergeschal, luid tromgeroffel, de spanning steeg, het doek ging opzij, er viel een stilte over de menigte. Net toen Olifant de piste wilde betreden, overmeesterde die vreselijke slurfenjeuk hem weer. En deze keer kon hij hem niet tegenhouden. De zenuwen waren te sterk en de jeuk te fel. Hij stapte de piste op en niesde. En wat voor een nies. Iedereen werd getrakteerd op een enorme windstoot en een gratis douche, proestend uit Olifants slurf. De hele tent werd door de enorme kracht een vijftal meter verschoven. Alle toeschouwers werden van hun stoelen geblazen. De directeur hing met hoed en al in de nok van de tent. Toen Olifant uitgeniesd was, kon hij de ravage overzien. Het was akelig stil en de menigte begon een voor een zich terug op zijn plooi naar zijn plek te begeven. Angstig keek hij naar de nok van de tent, waar de directeur wit van woede via een trapezeladdertje naar beneden kwam. Olifant boog zijn hoofd, zijn slurf hing tegen de grond…zo sprak hij stilletjes: ‘Sorry’ en draaide zich om.
Net voor hij achter de gordijnen verdween, riep iemand uit de massa: ‘FANTASTISCH! Wij willen meer!’ En aan de andere kant klonk uit het publiek een kinderstem: ‘Niet weggaan!’. Een voor een begonnen de toeschouwers te roepen en te applaudisseren. ‘Een niesende olifant, heb je dat van mijn leven!’ ‘Wat een kracht, geweldig’ ‘Knappe act!’. Een staande ovatie bleef niet lang uit, de toeschouwers waren laaiend enthousiast. Olifant stond nu wél aan de grond genageld.  De directeur kwam aangerend, trok hem aan de slurf en riep trots en triomfantelijk: ‘Komaan malle jongen, je bent de ster van de avond! Ga je buiging maken!’
Sinds die avond is Olifant dé superact van het circus en mag hij zijn zenuwen volledig hun gang laten gaan…wat een opluchting! V