Barbara- speciaal voor Deeviet

VERKOCHT

Barbara vond het maar niks, om tussen takken in het groen wat te zitten kwekken met de andere vogels. Ze voelde zich bijzonder en vooral bijzonder menselijk. Vanuit haar warme nest zag ze hen passeren.Elke dag opnieuw. En die mensen kwekten ook, maar leuker, aangenamer, anders! Ze wilde er graag bij horen. Zo graag! Dat ze er alles voor over had. Dus bedacht ze, dat als ze net zo deed als zij, ze automatisch zou worden opgeslorpt in de massa.  Ze maakte een kleed, met gouden bandjes en al. Wrong zich erin. Kroop tot over de rand van het nest en verliet het pand. Met grote moeite. Want het kleed gaf haar niet dat heerlijk lichte gevoel. Integendeel. Ze raakte net de grond niet en wapperde met al haar macht om toch maar verder te kunnen vliegen. Toen wist ze dat ze er nog niet bijhoorde. Ze voelde de blikken priemen in haar rug. Tot er plots een zachte kinderhand haar beetnam. En daar gingen ze een gangetje. Het meisje rende door de straten, langs rivieren, over weiden... En hoewel de hand haar stevig vast had, liet Barbara zich graag dragen. Ze was benieuwd, naar wat komen zou. Plots nam het meisje een scherpe bocht naar rechts, liep een oprit op, ging rond het huis, en langs de achterdeur fladderden ze naar binnen. Nog steeds hield het meisje in huis er een stevige tred op na, naar de keuken, waar Barbara, voor ze het goed en wel besefte,achter slot en grendel werd gezet. Een witte kooi, met dunne, gebogen tralies, in een donkere keuken, ergens ten velde… wat nu? Barbara hoorde het meisje bellen, met vriendjes. Of ze tijd hadden, ze had ‘de max’ gevonden. En hopla, nog geen vijf minuten later stond Barbara met kooi en al midden op de tafel in de belangstelling van een stuk of tien gibberende pubers. ‘Hoe komt die nu aan dat kleed?’ ‘Waar heb je zo iets grelligs gevonden?’ ‘Bangelijk! Maar wat is dat voor iets?’ Barbara liet haar hoofdje hangen. Dit was niet wat zij in gedachte had. Een kleed aantrekken was het domste wat ze ooit had bedacht! In gedachten verzonken merkte ze niet eens dat iedereen weg ging. Behalve één jongen. Hij keek van in de deuropening naar haar. Hij glimlachte. Kwam naar de kooi, deed het kooitje open, nam Barbara op zijn hand. ‘Deeviet is de naam. Wat dacht je?’ Hij wees naar haar kleedje. ‘Zo val ik minder op?’ Barbara zuchtte. Deeviet trok dat vreselijke kleedje uit. Barbara schudde opgelucht haar veren los. Dat was al een stuk beter! Deeviet vertelde honderduit. Over wie hij was, en wie hij wilde zijn. Hoe hij dat wilde aanpakken, zonder te veel tralalala, gewoon zichzelf zijn. Barbara luisterde aandachtig. Zijn stem klonk als muziek in de oren. Barbara genoot en begon zachtjes mee te fluiten op de tonen van Deeviets verhaal.  Helemaal opgezogen door zijn klanken, nam zij zijn lied over. Met prachtige tonen en hemelse klanken. Op zijn beurt geraakte Deeviet nu helemaal in vervoering. En hij niet alleen. Ze wist met die klok van een stem vele mensenharten voor zich te winnen. Vanaf die dag weken die twee niet meer van elkaars zij. Tussen de mensen, helemaal zichzelf en volledig vogelvrij!V