Mira - speciaal voor Marie

VERKOCHT 

Oh wat zat ze daar al zo lang. Zo alleen. En niets te beleven. Akkoord, het zicht was prachtig, maar ook om jaloers op te zijn. Daar in de verste verte leek het leuk. En mooi ook. Hoewel af en toe wat grijs en regenachtig, maar vooral vol, veel volk. En dat zou Marie zo graag hebben. Gezelschap. Akkoord, ze had die sterren en de warmte van de veel te grote zon. Maar wat had je daar aan, als je helemaal alleen woonde op de maan. Ze wist niet meer hoe lang ze daar al was, maar als het aan haar lag, was ze er zo snel mogelijk weg.

Ondertussen tuurde tussen al dat volk kleine Mira elke avond naar die grote ronde maan. Haar kijkers konden verder zien dan ze zelf soms zou willen, maar dit keer kwam dat goed van pas.

Want zij zag daar op die mooie lichtbol een stipje, een wezentje. Ze moest en ze zou dat stipje tot bij haar krijgen, want daar zo alleen op die bol, vond Mira een beetje zielig. Dus dook Mira in haar rommelkot en zocht en rommelde en graaide tot ze had gevonden wat haar kon helpen. Van onder stoelen, houten planken, ballen, schopjes….haalde Mira een megagrote lasso tevoorschijn! Ze zwaaide en zwaaide en draaide en draaide tot ze wist dat ze die maan beet zou hebben. Ze wierp de lasso. Het duurde even voor die was waar die moest zijn, maar het lukte! De lasso zat goed vast rond de maan en Mira begon te trekken. Zachtjes, maar krachtig, want GROOT was ze wel, die maan.

Helemaal daarboven voelde Marie dat er beweging kwam in de maan. Ze wist niet wat er precies aan de hand was. Eerst was er een schok en daarna schoof de maan beetje bij beetje op naar dat volk, helemaal naar beneden. Ze kon haar ogen niet geloven, maar na een tijdje zette ze haar voetje op de aardbol en keek recht in de ogen van Mira. ‘Hoi, welkom op de aarde! Je zal er van genieten, hier tussen al dat volk. Als je wil, breng ik je naar huis ’. Marie keek vragend naar Mira. Maar die was al verdwenen achter de eerste hoek. Snel repte ze zich achter Mira aan. En niet veel verder, stond Mira stil voor een mooi, groot huis. Mira belde aan. Het duurde niet lang, of de deur werd opengedaan. ‘Hoi Tutske! Marie is eindelijk thuisgekomen’ Tutske kon zijn geluk niet op, omhelsde de twee, trok hen gauw naar binnen. De deur ging toe, maar voor Marie ging er een wereld open, met volk, veel volk! V